Gitaarles

Naast het vrijwilligerswerk op school, helpen we ook mee in de twee weeshuizen, die de oprichter van de school, Binod, in zijn beheer heeft. Hijzelf woont met zijn gezin ook in één van de twee huizen. Ontroerend en fantastisch tegelijk hoe hij zijn leven heeft gewijd aan de minderbedeelde kinderen.

Elk weeshuis telt zo’n tien kinderen, waar die min of meer zelfstandig leven. De ouderen zorgen voor de jongeren. Iedereen heeft een taak. Ze helpen mee met eten bereiden, maken schoon, vegen de vloer, wassen kleren etc. etc.

Wij helpen ze met hun huiswerk en doen spelletjes met ze om het leven wat aangenamer te maken. Zo spelen we de ene keer volleybal op het schoolplein, maar het kan ook zomaar zijn dat je ineens met een paar oudere jongens Summer of ’69 van Bryan Adams zit te zingen, terwijl één van hen begeleid op de gitaar. Geweldig.

Zomaar een dag

’s Ochtends wil ik met een bootje Phewa Tal, het meer waaraan Pokhara grenst, oversteken. Ik word spontaan uitgenodigd in de kano van een praatgrage Engelsman en een Nepalees. Ze willen me wel even afzetten aan de overkant.

Na de berg beklommen te hebben richting de World Peace Pagoda – een monument dat is gebouwd door Boeddhistische monniken, sta ik bovenaan ineens vloeiend Spaans te praten met een gezin uit de Canarische Eilanden. Teruglopend neem ik een verkeerde afslag en beland in een totaal onbekend gedeelte van de stad; een lege mini-bus stopt, bied me een rit aan, ik twijfel even, maar binnen vijf minuten zit de bus zo vol dat oma bijna bij mij op schoot zit.

Na de bruiloft

Eenmaal terug in bekend gebied, fiets ik met Mascha en Nora naar de supermarkt, we horen muziek en zien een kluwen vrouwen kijken naar andere dansende vrouwen. Een bruiloft! Ik stop. Een vrouw wenkt. Ik denk, dat is een uitnodiging om te komen kijken, maar wordt meteen naar voren geduwd richting dansvloer onder luid geklap en gejoel.

Mijn collega-vrijwilligers volgen. We krijgen met rode poeder een verticale streep op ons hoofd gezet – voor geluk en voorspoed -, eten en drinken wordt ons aangeboden en passerende mannen kijken ook ineens geïnteresseerd naar deze blanke dansende vrouwen. We gaan op de foto met de bruid. Waar waren we ook alweer naar op weg?

Ik voel me bevoorrecht het Nepalese leven van zo dichtbij te mogen meemaken en het daardoor te leren kennen in al haar verrassende en wonderbaarlijke facetten.

 

Groeten van Marjolein