Tijdens ons verblijf in Nepal verrichten we vrijwilligerswerk. Het vrijwilligersproject zelf is ontzettend energiegevend, waardoor ik elke ochtend weer met een lach over een hobbelig weggetje, vol met uitstekende stenen en diepe gaten naar school fiets.
Ondertussen zwaai ik naar kinderen en moeders die goedemorgen zeggen en naar puberjongens die in het voorbijgaan ‘hey beautiful’ roepen. Het verkeer is een wirwar van scooters, fietsers, taxi’s, schoolbussen en zelf gefabriceerde mobielen. De verkeersregels zijn simpel: we rijden links, rechts heeft voorrang en de koe gaat voor alles. Dit alles onder veel getoeter.
De Holy Angel English School is een christelijke basisschool en telt zo’n driehonderd leerlingen in de leeftijd van twee tot zeventien. Om tien uur begint de dag met een openingsceremonie, waarbij de kinderen in hun schooluniform, in klassenrijen op het binnenterrein staan opgesteld. Ze moeten enkele legercommando’s opvolgen, die zo nu en dan worden overstemd door een overkomend twee propellervliegtuig – de school ligt erg dichtbij het plaatselijke vliegveld. Hierna volgt een gezamenlijk gebed en elke dag sluit de ceremonie af met het Nepalese volkslied, dat uit de speakers schalt en ook wij nu uit ons hoofd kennen.
‘Wij’ zijn in dit geval de vrijwilligers: ik, Mascha en Nora, die bij een ander gastgezin verblijft. De ochtend vergaat met het bijles geven in wiskunde, Engels of science. Een goede opfriscursus ook voor ons, want hoe maak je ook alweer staartdelingen en hoe bereken je 56 x 73 uit je hoofd? Het is superleuk om de kinderen bijles te geven. Zeker als ik merk dat ze onze uitleg op een gegeven moment echt snappen en de sommen zelf in rap tempo oplossen.
De kinderen zelf zijn ook enorm enthousiast. Ze nodigen me uit in hun klaslokaal, zeggen netjes gedag – namaste!-, komen een praatje maken (omdat de kinderen in het Engels worden onderwezen, is hun niveau soms nog beter dan dat van sommige volwassen Nederlanders) en nemen je aan de hand mee om iets te laten zien.
Het onderwijs is een wereld van verschil met Nederland. Zo beginnen de kinderen in het tussenjaar – tussen peuter en basisschool – al met het vrijwillig leren van tafels. Voor ons verbazingwekkend, omdat kinderen van die leeftijd gewoonweg nog moeite hebben met het schrijven van het cijfer 7 als je ‘seven’ zegt. Ook wordt er veel overgeschreven in plaats van uit het hoofd geleerd. Leerkrachten genieten veel respect van zowel de kinderen als in de Nepalese samenleving.
De kinderen krijgen tussen de middag eten op school, dat door een rondborstige moeke wordt bereid. Al roerend hangt ze boven een grote wok, die op een gasstelletje op de grond staat, in een oververhit keukentje, waarbij haar borsten bijna uit haar jurk vallen. Wij eten tussen de middag rijst of anderszins in een tentje met niet-gegarandeerde wifi of maken een fruitsalade thuis voor de niet-overbodige vitamines.
Groeten van Marjolein